เจตนาแห่งการรักษาศีล...

เจตนาแห่งการรักษา “ศีล...”

ผู้ประพฤติปฏิบัติธรรม... พระพุทธเจ้าท่านให้เราเน้นเข้ามาหาศีลมาหาข้อวัตรปฏิบัติของแต่ละคนแต่ละท่าน มามีเจตนาที่จะละบาปทั้งหลายทั้งปวงที่มันเกิดขึ้นในจิตในใจตั้งแต่ในอดีต ภพชาติถึงจะหมดได้ ถึงจะหยุดได้...

เราต้องไม่ทำบาปทั้งปวง ทำแต่ความดี ทำบุญทำกุศลให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทด้วยความตั้งใจ

การรักษาศีลต้องชัดเจนด้วยเจตนา ด้วยความตั้งใจ

“การกระทำ  ใด ๆ ถ้าเราไม่มีเจตนา

เราไม่ตั้งใจถือว่าเจตนานั้นไม่เป็นบาปไม่ผิดศีล...”

รักษาศีลต้องตั้งใจรักษาจริง ปฏิบัติจริง มันถึงจะเป็นศีล ไม่เป็นสีลัพพตปรามาส คือ ศีลลูบ ๆ คลำ ๆ ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่มีความมั่นอกมั่นใจ

สิ่งที่สงสัยอยู่ว่าผิดหรือไม่ผิด พระพุทธเจ้าท่านไม่ให้เราทำ ถ้าทำแล้วถึงแม้สิ่งเหล่านั้นจะไม่ผิดก็ถือว่ายังผิดศีลอยู่ เพราะผิดในข้อที่เรามีความลังเลสงสัย

พระพุทธเจ้าท่านให้เราทุกคนเน้นไปสู่เจตนา เน้นไปที่หัวใจ เพราะว่าพระธรรมวินัยนั้นมันมีมากมาย บัญญัติออกมาเพื่อบังคับจิตใจ ของคนส่วนมากคนหมู่มาก ไม่ทำผิดอันหนึ่งก็ไปทำผิดอีกอันหนึ่ง...

พระพุทธเจ้าท่านถึงให้พระของเราเอาธรรมตัดสินพระธรรม พระวินัยเป็นสิ่งที่ตรวจทาน

ธรรมวินัยก็ได้แก่... ธรรมเหล่าใดเป็นไปเพื่อสะสมกองกิเลส เป็นไปเพื่ออัตตาตัวตนธรรมเหล่านั้นไม่ใช่คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า (อ่านต่อ PDF File )